ย้อนไปถึงปี 2737ก่อนคริสต์กาล ก็กว่า 4700 ปีมาแล้ว ในรัชสมัยของจักรพรรดิเสิน วันหนึ่งจักรพรรดิเสินเสด็จล่าสัตว์ ขณะทรงพักผ่อนใต้ร่มไม้ และทรงต้มน้ำดื่มหน้ากองไฟ มีกระแสลมพัด พาเอาใบไม้หล่นลงในหม้อน้ำที่กำลังต้ม เมื่อจักรพรรดิทรงชิมน้ำที่ต้ม พบว่ามีรสชาติดีและมีกลิ่นหอมจากใบไม้ชนิดนั้นคือใบชา และจากนั้นมา ชาก็กำเนิดขึ้นเป็นที่รู้จักและนิยมดื่มกันไปทั่วโลกตราบจนถึงปัจจุบัน
การหยิบชา การจัดเตรียม และพิธีกรรมการดื่มชากลายเป็นปรากฎการณ์ทางวัฒนธรรมในประเทศจีนจนสืบทอดไป ถึง เกาหลี และญี่ปุ่น ขนบธรรมเนียมประเพณีการดื่มชาของแต่ละประเทศก็แตกต่างกันไป และเมื่อราวศตวรรษที่ 5 ชาเป็นที่ยอมรับว่า สามารถใช้รักษาโรคบางชนิดได้
ใบชานั้นมีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Camellia sinesis ซึ่งรู้จักกันว่าเป็นดอกชาสีดำ เรื่องราวของชาในการรักษาโรคนั้น จะช่วยระบบย่อยอาหาร และระบบประสาท และด้วยกลิ่นและรสชาติของชา ทำให้มีการปลูกชากันทั่วโลก และเป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลาย
ตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถัง ก็มีตำราชาจีนออกมาแล้วชื่อ "ฉาจิง" ลู่หยูเป็นผู้แต่ง มีเรื่องเล่าว่า
ยุคราชวงศ์ถัง นับว่าเป็นช่วงที่ประเทศจีน พัฒนามากในการผลิตใบชา การดื่มชาเป็นที่แพร่หลาย ชาเข้าไปในวิถีชีวิตครอบครัวของชาวจีนทั่วไป กลายเป็นสิ่งที่จะขาดไม่ได้ในชีวิต ประจำวัน ในช่วงเวลานี้เองในประวัติศาสตร์จีนได้มีการบันทึกถึง หนังสือที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับใบชาชื่อว่า "ฉาจิง" "ฉาจิง"นับเป็นหนังสือเล่มแรกของโลกที่บันทึกเกี่ยวกับการศึกษาการผลิตชาจีน หนังสือเล่มนี้รวบรวมประเภทของชา การผลิตชาการดื่มชา ประสบการณ์การวิจารณ์ชาไว้เป็นระบบ ผู้เขียนชื่อ "ลู่หยู" เป็นปัญญาชนที่ไม่ชอบรับราชการ เขาถูกคนรุ่นหลังยกย่องให้เป็นปราชญ์ทางชา
กล่าวกันว่า ลู่หยู เป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง และพระจีน ชื่อ"จื่อจี" เลี้ยงดูจนเติบโตและพระจีนตั้งชื่อให้ ท่านจื่อจีชอบดื่มชา คนที่นิยมดื่มชามักจะชงชาเอง ลู่หยูตั้งแต่เด็กก็เรียนรู้จากพระจีนชราจนมีฝีมือชงชา ยิ่งกว่านั้นยังสะสมประสบการณ์การดื่มชา ภายหลังชาที่ลู่หยูชงจัดว่ามีรสชาติพิเศษ ท่านจื่อจีนั้นหากไม่ใช่ชาที่ลู่หยูชงจะไม่ดื่ม มีอยู่ช่วงหนึ่ง ลู่หยูมีธุระไปข้างนอก ท่านจื่อจีไม่ดื่มชาเลย ภายหลังจักรพรรดิทรงทราบเรื่องนี้ก็ไม่ทรงเชื่อ โปรดให้นำท่านจื่อจีเข้าวังหลวง สั่งให้นักชงชาที่ดีในราชสำนักชงชาให้ท่านดื่ม แต่พอพระจีนชราจิบชาไป 1 อึก ไม่ชอบก็วางลงไม่ดื่มอีกเลย จักรพรรดิ์จึงรับสั่งเป็นการลับให้ลู่หยูเข้าวัง และให้เขาชงชา แล้วเชิญให้ท่านจื่อจีดื่ม พอดื่มชา ท่านก็กล่าวอย่างดีใจว่า "ชานี้เหมือนชาที่ลู่หยูชงเองเลย" จากนั้นเป็นต้นมา ชื่อเสียงของลู่หยูก็เป็นที่รู้จักกันทั่วแผ่นดิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น